Pangako

Katulad ng tula ni Juan Miguel Severo, mangangako akong ito na ang huling piyesang isusulat ko para sa'yo.

Mangangako akong iiwan ko na ang mga alaala mo katulad ng pag iwan ng mundo sa taong 2015. Hindi ko na hahayaang masaktan tuwing may mababalitaan ako mula sa iba tungkol sa’yo. Hindi na ako magpapa-apekto kapag may hindi magaganda silang komento tungkol sa’yo. Hindi na kita ipagtatanggol mula sa mapanghusgang mundo. Hindi na ako aasang baka dumating ang tamang panahon para sa ating dalawa. Ngayong darating na taon, palalayain na kita, upang mapalaya ko na rin ang sarili ko.

Pero bago yan, hayaan mo akong alalahanin ka, alalahanin tayo, sa huling pagkakataon..

 Ikaw ang una kong pag ibig. Ikaw ang unang lalaking iniyakan ko maliban kay Itay. Matanda na tayo pareho para maglokohan o maglandian lang. Nangako ka sa akin. Pinanghawakan ko yun ng napakatagal. Ginawa kitang exception sa lahat dahil inintindi ko ang sitwasyon mo. Ipinangako ko sa sarili ko na hinding hindi ako papasok sa isang relasyong hindi sigurado pero para sa’yo ginawa ko yun. Ganun ka kahalaga sa akin. Ganun kitang minahal.

Handa sana akong hintayin ka kahit gaano pa yan katagal. Handa sana akong masaktan kung sa huli naman tayo pa ring dalawa. Handa sana akong mahalin ka kasama ng lahat ng magaganda at hindi magagandang katangian mo. Pero sinabi mong hindi mo kayang mag-commit. Sinabi mong hindi mo kayang ibigay ang oras at presensya na kailangan ko. Pero bullshit naman dahil kung busy ka at marami kang ginagawa, ganun din ako. Hindi ko kailanman hininging ibigay mo sa akin ang bente kwatro oras mo. Sapat na sa aking may mapagsasabihan ng mga bokya recits ko. Okay na ako kahit minsan lang tayo magkita. Ayos lang kahit hindi makalabas basta alam kong nandyan ka lang para sa akin.

Pero hindi. Sinabi mong hindi ka maka-commit.

Paulit-ulit kong itinanong sa sarili ko kung ako ba yung mali? Baka naman naging masyado akong demanding sa’yo. Mayroon ba akong dapat baguhin? At kung meron man, handa sana akong baguhin yun para sa’yo dahil ikaw na nga ang nagsabi, hindi ba? We always change ourselves for the sake of the beloved.

Pero sinabi mong hindi ka maka-commit.

Inamin mo sa akin na naging mahina ka. Hindi mo tayo kayang panindigan. Sinabi mo sa akin na baka nga hindi lang nagtugma tugma ang tamang panahon, ang tamang rason, ang tamang tao at ang tamang pagkakataon pero in your own words “soon, very soon they might be aligned”. Hindi na ako naniniwala sa’yo.

Sa ikinatagal ng panahong hindi ako makatingin sa ganda ng buwan nang hindi ka naaalala, ngayong darating na bagong taon, ito ang unang una kong hahanapin kasabay ng pangakong hindi na pangalan mo ang sasambitin sa mga gabing buwan lang ang nakakaintindi sa akin.

Sa susunod na mag ktv ang barkada, kakantahin ko na ang The Closer I Get To You nang hindi ikaw ang naaalala dahil lang paborito mo ito at minsan mong kinanta at dinedicate para sa akin. Hindi ko na rin ipagkakait sa sarili kong mapanood ang Theory of Everything kahit pa nagsumpaan tayo na sabay natin itong panonoorin. Kakain na ako sa BonChon kahit pa mabura nito yung una nating tanghalian na magkasama doon. Hindi ko na pagkakaitan ang sarili ko na gawin ding comfort food ang chicken spag ng Jollibee dahil lang yun ang comfort food mo. Hihingin ko nang pasalubong mula sa ibang tao ang pasalubong items sa Nathaniel’s kahit pa yun ang unang pasalubong na ibinigay mo para sa akin.

Ngayong darating na taon, magiging masaya na ako sa kinahantungan nating dalawa. Sadya nga sigurong may mga taong pinaglapit ngunit hindi itinadhana. Kung hindi mo ako kayang panindigan ngayon baka nga hindi mo rin ako kayang panindigan kahit na kailan.

Ngayong 2016, tuluyan at tunay ko nang patatawarin ang sarili ko katulad ng pagpapatawad ko sa’yo. Hindi ko na ipipilit ang mga bagay na hindi naman dapat ipinipilit. Hindi ko na kokontrolin ang mga bagay na alam ko namang hindi ko kontrolado. Hindi ko na iisiping natalo ako sa isang mundong tinuruan akong dapat na lagi ay manalo.

Ngayong 2016, sarili ko na uli ang uunahin ko.

Ngayong 2016, kalilimutan na kita.

Ngayong 2016, palalayain na kita.

Ito na ang huling piyesang isusulat ko para at tungkol sa’yo, pangako. Dalangin ko lagi’t lagi na kung anuman ang maging desisyon mo sa buhay ay gabayan ka. Sana ay maging masaya ka.

At sa huling pagkakataon.. mahal at minahal kita.

Of law, love, life and 2015

3/3

                Since 2013, when I entered law school, my life revolved around academics. Sabi ko noon, na-exhaust ko na ang lahat ng pwede nung college. Nakapag social life ako nang todo todo. Nainom ko na lahat ng pwedeng inumin. Na-good time ko na lahat ng pwedeng i-good time. Sabi ko, mabilis lang naman siguro ang apat na taon para gawing priority ang law school. That was what I did.

                Tuwing may nagtatanong so ano ba daw ang kontribusyon ko para maging maayos ang Pilipinas, sabi ko nag aaral ako ng mabuti. Hindi lang para sa akin at sa pamilya ko kundi para sa bayan.

                I am a self-imposed planner. Mayroon akong short and long time goals. And I religiously follow them. But falling in love with the one I fell in love with was not part of the plan (Punyeta naisama na naman siya). But you see, I learned to adapt. Hindi naman kasi lahat mangyayari batay sa plano mo. Of course, with the guidance of the One up there, pwedeng makuha mo ito.

                Life always happens and we cannot do anything but to learn to live with it.

                2015 gave me the chance to realize that maybe, being in San Beda was not that bad after all. I’ve got great group of friends. I’ve got the best bloc any law student could hope and pray for. They are the ones who convince me that maybe being here was what’s best for me.

                And I will never get tired of saying this but San Beda brought me closer to the Lord. Sure I still have reservations but that’s what makes faith the most incredible thing, right? Doubts?

                I also think that San Beda makes me a better person. San Beda makes me want to challenge the system and the status quo. Lagi ko ngang sinasabi, lahat ng nakikita at nararanasan ko dito, dalawang bagay lang ang pwedeng kalalabasan—mag-patangay ka o ichachallenge mo ito. I always pray that I will do the latter. I also always pray that the others will do the same.

                No life is perfect but it is still great. Nadadapa tayo here and there but we must get up and keep going. I have high hopes for 2016 and the years to come.

                2015 had been the crying years of my life. And dami kong luhang naiiyak sa 2015 but it gave me so many lessons that I will forever carry and apply in life.

                A Merry Chirstmas to us all and may the coming year bring us all the happiness and wholeness in the world. Cheers!

Of law, love, life, and 2015

2/3

In 2015 I found my first love.. and though I do not want to spoil this but, I also lost him. It was a love story doomed not to last from the very start. Circumstances prevented a love story to happen, siguro biktima lang talaga tayo ng buhay.

As I have said, sa sobrang luwag ng second year second semester namin, nakuha ko pang subukang mag love life, kasabay ng social life at law.

I am very much grateful though. Naging masaya naman ako noon. I am not saying hindi ako masaya ngayon but happiness is one thing, wholeness, meaningfulness, that’s another. Bigger words na yun eh. Sabihin na lang nating, I became wiser. Besides, minsan kailangan rin siguro natin ng thrill sa buhay. Haha! That experience provided me the “thrill”.

If ever mabasa mo ito, which I doubt, thank you. Thank you for the love sabi nga ng ABS-CBN. Looking back, palagay ko naman genuine yung mga pinakita mo. You did what you did in good faith kaya lang siguro may mga bagay talagang hindi tumatagal.

But allow me to tell you and the entire internet world how devastating on my part that “break up” was.

Katulad ng sinabi ko, yung third year first sem sa law school, napakahirap. Mahirap yung subjects by themselves tapos kapag nag-combo pa yung innate na hirap ng subjects, plus nakakabaliw na schedule plus terror professors, ewan ko na lang kung matino ka pa after the semester. Tapos ako, sumusubok pang kumalimot.

Para sa kaalaman ng lahat, ako yung tipo ng tao na madali ma-attach at mahirap makalimot. Nahihiwagaan nga ako sa iba kasi pinoproblema nila yung hirap makaalala. Halimbawa, hirap silang alalahanin kung sa’n iniwan yung susi ng kotse o bahay, hirap alalahanin kung kailan ang birthday ng kaibigan pero hindi ba mas mahirap makalimot? Mas mahirap kalimutan yung taong nagmahal at nanakit sa’yo. Mahirap kalimutan yung masasayang mga bagay pero mas mahirap kalimutan yung mga masasakit.

Yung sinasabi nilang “keep yourself busy” oo effective yun, for a while.. kapag hindi ka na busy, paano na?

But you know, life goes on. Life went on. Hindi ka naman pwedeng magpaiwan dahil lang nasaktan ka. Sabi nga ni Fr. Rembert sa homily niya, bumagsak ka? Life goes on. Iniwan ka niya? Life goes on. Nalugi negosyo ninyo? Life goes on.

For a while, nag struggle akong kalimutan siya. Binura ko number niya (although oo, memoryado ko naman), binura ko conversations namin, sinubukan kong burahin siya sa lahat pero narealize ko you cannot just forget someone. Narealize ko nga, sayang lang sa panahon at energy ang pilitin ang sarili na kalimutan ang isang tao. Siguro we just let ourselves be and learn to live with the pain, the regrets, the anger, lahat. Para sa akin, ang pinakaimportante, you just have to control them. Halimbawa, kapag nag aaral ka tapos bigla kang makakakita ng isang bagay na makakapagpaalala sa kanya, okay lang yun, tao ka lang. siguro hayaan mo na isipin mo siya ng ilang minuto pero pagkatapos, balik ka na uli sa pag aaral. You just have to learn to control them. That was how I survived. Sabi nga ng blocmate ko, move on at your own pace.

                That experience also brought me closer to God. Imagine ha, nung first sem third year, 6:30am dumadating na ako sa school para magsimba kahit hapon o gabi pa ang class. Sumali ako sa student ministry primarily para sa mga prayer worship, wala nga pala akong absent sa mga prayer worship. Ipinagdasal ko kasi yun, actually hiningi ko yun kay Lord kaya nung natapos at nahihirapan ako sabi ko, tulungan niya ako bilang siya naman ang nagbigay nun. Haha!

                But see, I survived. Life went on. Pumasa pa nga ako kay Dean Jara, Civil Procedure kahit sobrang hirap.

                Experiences in life make us tougher. Nasa atin lang yan.

                A friend asked me, “umaasa ka pa ba?” An honest answer, I am hoping against hope.

                To you, I am praying for you every day. I hope you are genuinely happy.

Of law, love, life and 2015

1/3

2015 was a great year just like any year before that. Ayaw ko namang sabihin na hindi masaya ang 2015. Hindi ko rin naman masasabi na ito ay malungkot—tulad nga ng expresyon—sakto lang.

This is the first article of this series, hence the title. Kaya lang, hindi ko talaga alam kung paano ko idedelianate ang law sa love ang love sa life at ang law sa life. Para kasi sa akin parang iisa lang naman itong tatlong ito.

                Pero dahil blog ko naman ito at jusme, napakatagal na nung huli kong post, I might mix these three up. Bahala na lang kayo.

                2015 was a superb year for me in so far as law is concerned. Hindi ko akalain na makukuha ko pa yung bronze medal for second year. Napakahirap ng second year first semester, hindi biro. Bukod sa 25% discount sa tuition (thanks San Beda baka naman sabihin ninyo ingrata ako), we were awarded during the graduation of the seniors this 2015. That was one of the happiest moments of my law school life. My parents travelled all the way from Isabela na nagka-aberya pa nga dahil na-traffic sila at alas dose na ng tanghali dumating at alas dos ng hapon ang call time namin para lang makadalo. That was surreal though. Nung time na yun nga, naexcite ako grumaduate bigla. Naka-red robe din kasi kami katulad ng graduates pero may konting pagkakaiba lang sa bandang shoulders.

                That was unexpected considering the work load for second year as well as the lineup of professors (I will write a separate post on our professors, sana lang sipagin). Besides, for the last two years, walang medalists for second year kaya hindi namin inexpect tatlo nila Y and C na makuha pa ang gold, silver, bronze.

                Yung second year second semester, mas madali na. Bukod sa nakapag adjust na sa work load, schedule, mas naging madali rin ang lineup namin. Actually, masaya yung second sem. Mas marami kaming labas ng bloc, mas maraming extracurricular activities, mas naging close kami as a bloc, no, as a family rather.

                To second year readers, if there are, samantalahin ninyo yung ganitong pagkakataon, pwede pa nga kayong maglove life at social life nang sabay ngayong second year second semester tapos magka-bronze medal pa. Promise, naranasan ko. HAHA

                Yung third year, first sem, naku, ibang usapan na yan.